Αυτό που κάνει τη Σαμίου ένα ξεχωριστό και μοναδικό φαινόμενο δεν είναι ότι βρίσκεται μέσα στην παράδοση, αλλά ότι η ίδια δημιουργεί παράδοση. Δεν μιμείται κανένα παραδοσιακό στυλ ή σχολή αλλά ό,τι τραγουδάει επιβάλλεται σαν άποψη και σαν προσωπική ερμηνεία. Δεν θέλει να προσποιηθεί καμιά συνέχεια αλλά είναι η ίδια συνέχεια. Δεν αναβιώνει κάποιους ξεχασμένους σκοπούς, αλλά κάνει αυτούς που την ακούνε (μιλάμε πάντα για ελληνικό ακροατήριο) να βιώσουν κάτι που βρίσκεται βαθιά ξεχασμένο στην ψυχή τους. Είναι η Ελλάδα όχι σαν γεωγραφία ή τουρισμός, αλλά σαν ένας τρόπος ζωής και έκφρασης, δηλαδή αυτό που αποτελεί για το άτομο την εθνική του προσωπικότητα και ταυτότητα. Κι αυτά εκφράζονται μέσα από διάφορα αισθήματα και καταστάσεις καθαρά ελληνικά π.χ. έρωτες, χωρισμούς, πόθους, πάθη, χαρές, λύπες κ.λ.π., όπως υπάρχουν στον ελληνικό τρόπο ζωής, εκεί και πουθενά αλλού.
Μια μικρή παρένθεση για δικαιοσύνη. Πέρα και πριν από τη Σαμίου υπάρχουν και άλλοι που καταπιάστηκαν με το δημοτικό τραγούδι με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία. Έγιναν μερικές προσπάθειες να καταγραφεί το δημοτικό τραγούδι και να δοθεί ταξινομημένο. Αλλά αυτό είναι περισσότερο δουλειά εθνολογικής ή μουσικολογικής υφής. Αυτό από μόνο του δεν ζει, υπάρχει μόνο σαν υλικό. Άλλοι κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα είδος ζωντανού μουσείου, αλλά όλοι ξέρουμε πως στα μουσεία μπαίνουν τα πράγματα όταν έχουν φύγει από τη ζωή. Λίγοι είναι εκείνοι οι δημιουργοί που το έργο τους, αυθόρμητα και αβίαστα, γεννιέται και ζει με τον τρόπο που η Σαμίου το κάνει με το τραγούδι της. Είναι ένα φαινόμενο που δημιουργείται από συνθήκες απροσδιόριστες. Είναι ένα χάρισμα και δώρο από μια φύση, ελληνικής οπωσδήποτε, που δεν μαθαίνεται, και δεν αποκτιέται με καμιά καλή θέληση ή σπουδή. Γεννιέται κανείς έτσι.
Απόσπασμα από το άρθρο «Μ’ αφορμή τη Σαμίου».
