Η Δόμνα ήταν μια ανεπανάληπτη φωνή του δημοτικού μας τραγουδιού με τεράστια συμβολή στη διάδοσή του κατά το δεύτερο μισό του 20ου αι. κι ως τις μέρες μας. Με τη Δόμνα μας ένωναν αμοιβαία φιλικά αισθήματα. Τη γνώρισα στη σχολή του «Συλλόγου προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής» του Σίμωνα Καρά όπου όταν εγώ ξεκινούσα να σπουδάζω εκεί το 1958, εκείνη ήταν ήδη τελειόφοιτος. Συνήθως συναντιόμασταν στις συγκεντρώσεις της χορωδίας του «Συλλόγου» που συμμετείχε στην εκπομπή «Ελληνικοί Αντίλαλοι» του Καρά. Εκείνος διάλεγε τα τραγούδια κι έκανε τις πρόβες στο παλιό κτίριο της «Σχολής» του στην οδό Λέκκα και την ορισμένη μέρα και ώρα, μας οδηγούσε στα στούντιο του ΕΙΡ στο Ζάππειο όπου και μας ηχογραφούσαν. Πολύ συχνά ο Καράς έβαζε τη Δόμνα να τραγουδήσει κανένα σόλο όπως και την Άννα Καραμπεσίνη κ.τ.λ. Τα ανδρικά σόλο τα τραγουδούσε συνήθως εκείνος. Μας συνόδευε πάντα λαϊκή ορχήστρα με εκλεκτούς οργανοπαίχτες.
[...]
Αυτή ήταν η Δόμνα. Μια γνήσια Ελληνίδα με πάθος για τη μουσική μας παράδοση που κατάφερε να την περάσει από την μερική έστω ανυποληψία στην πανελλήνια (αλλά και πέραν των συνόρων μας) αναγνώρισή της.
Περισσότερα
