Η ελληνική μουσική και ο χορός είναι πιο ευχάριστα «στο σπίτι τους» στο ύπαιθρο ή στην ταβέρνα του τόπου του παρά σε μία λονδρέζικη αίθουσα συναυλιών. Κι όμως η Δόμνα Σαμίου και η ομάδα της ξεπέρασαν το πρόβλημα του αυστηρού περιβάλλοντος του Queen Elizabeth Hall, όπου παρουσιάστηκαν μέσα στα πλαίσια του Αγγλικού Φεστιβάλ Μπαχ, με τη δύναμη της παραστάσεως τους και την ποικιλία του προγράμματος τους.
Οι ρυθμοί της Κρήτης και οι μελωδίες της Θράκης απαιτούν από τη φαντασία να πλαισιωθούν από αναμνήσεις της θάλασσας και του ήλιου του Αιγαίου και είναι σίγουρο πως ο διαπεραστικός και τραχύς Μακεδονικός ζουρνάς - όπως άλλωστε και η Σκωτσέζικη πίπιζα - θα είναι τελείως άλλο πράγμα όταν τον ακούς πάνω στα βουνά.
Οκτώ χορευτές, τέσσερις άντρες και άλλες τόσες γυναίκες, άλλαζαν ρυθμούς και στολές για κάθε περιοχή οι σχηματισμοί των χορών και τα βήματα δεν παράλλαζαν πολύ. Την ομοιομορφία των κινήσεων έσπαγε που και που ο πρώτος χορευτής.
Το πιο πολύπλοκο και πιο εντυπωσιακό «σόλο» ήταν του καρναβαλιού της Ναούσης. Από την Κύπρο παρουσιάστηκε ο αντικρυστός χορός.
