Η κ. Μιράντα Τερζοπούλου, λαογράφος έδωσε ο' ένα μεστό περιεχομένου κείμενο όλο το νόημα της προσφοράς της Δόμνας Σαμίου και είπε:
Σας καλησπερίζω και ευχαριστώ τον Όμιλο σας για τη χαρά που μου έκανε να με καλέσει στην τιμητική βραδιά για τη Δόμνα Σαμίου... Με αυτά τα λίγα λόγια θέλω απ' τη μια να εκφράσω μαζί σας το κοινό αίσθημα ευγνωμοσύνης για την προσφορά της, αλλά ταυτόχρονα και ένα προσωπικό αίσθημα ανταπόδοσης προς την ίδια, που εδώ και χρόνια με τιμά με τη φιλία και τη συνεργασία της στο χώρο που κι οι δύο πονάμε κι αγαπάμε. Το χώρο της ελληνικής δημοτικής μουσικής παράδοσης.
Η σεμνότητα της Δόμνας κάνει δύσκολη μια τέτοια προσπάθεια, κάνει τις τελετές και τις προσφωνήσεις να φαίνονται πομπώδεις: Το ήθος και η ουσία του έργου της κάνει τις λέξεις να ηχούν κενές. Όσοι τη γνωρίζουμε από κοντά στη ζωή και στη δουλειά, και όσο πιο καλά τη γνωρίζουμε, αναρωτιόμαστε συχνά αν η Δόμνα έχει πραγματική συνείδηση αυτού που αντιπροσωπεύει και αυτού που επιτελεί. Η συνεχής της αγωνία, το διαρκές αίσθημα ενός, λες ανεξόφλητου χρέους, ο τρόπος της μπροστά στο χρόνο που φεύγει γρήγορα και που την κάνει να πιστεύει πως «δεν έχει κάνει ακόμη τίποτα», με πείθουν για το αντίθετο.
Ό,τι όμως και να πιστεύει η ίδια, η Δόμνα έχει κάνει πάρα πολλά. Γεννημένη στις προσφυγικές παράγκες της Καισαριανής, όταν ακόμη οι τραγικές μνήμες ήσαν ανοιχτές πληγές, γαλουχήθηκε με τους ήχους της μικρασιατικής μουσικής, με τα δημοτικά τραγούδια που ήταν ακόμα γλώσσα ζωντανή, για να μιλούν μεταξύ τους μ' αυτό οι ξεριζωμένοι, να κλαίνε, να γλεντούν και να θυμούνται. Πιστεύω, πως στην προσωπική ιστορία της, στην καταγωγή της στην ξεριζωμένη προσφυγιά των νιάτων της με τον πόνο και την ανθρωπιά της, οφείλεται αυτή η άσβεστη δίψα, η φλόγα, η ακούραστη δύναμη, η συνεχής αναζήτηση που χαρακτηρίζει τη Δόμνα, όπως και πολλούς άλλους που οι ρίζες τους βρίσκονται στους απέναντι τόπους. Είναι ίσως αυτή η μόνη αντίσταση στην καταστροφή, στη φθορά, στη λήθη. Έτσι η Δόμνα έγινε αυτό το πολύπλευρο και μοναδικό πλάσμα: φορέας και ταυτόχρονα καταγραφέας της παραδοσιακής μουσικής, ερμηνεύτρια των δημοτικών τραγουδιών και ταυτόχρονα μελετήτριά τους, συλλέκτρια και παραγωγός δίσκων και πάνω απ' όλα δασκάλα εμψυχώτρια, θα την έλεγα, των νέων στη στροφή τους προς την παράδοσή μας.
Γιατί αυτό που πείθει πάνω απ' όλα και παρακινεί τους νέους είναι η πίστη και ο ιδεαλισμός, η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια και το πάθος. Και η Δόμνα τα διαθέτει όλα με το παραπάνω. Η Δόμνα Σαμίου έχει κάνει πάρα πολλά. Το «πολλά» αναφέρεται όμως μόνο α' αυτά που μετριούνται, στην ποσότητα του έργου της. Το τι έχει κάνει, η ποιότητα δηλαδή, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μετριέται. Μάλλον δε μετριέται με νούμερα και λέξεις.
Μετριέται στην ανταπόκριση του κόσμου, στη λατρεία την πραγματική με την οποία την περιβάλλουν οι απλοί άνθρωποι, όπου κι αν βρεθεί, στα πρόσωπα αυτών των «ανώνυμων» που την υποδέχονται και την αγκαλιάζουν σαν δικό τους άνθρωπο, στην εμπιστοσύνη με την οποία της καταθέτουν την πιο πολύτιμη περιουσία τους, τις μνήμες, την άγραφη ιστορία τους, τη μουσική τους.
Και η Δόμνα, που ξέρει τι σημαίνει να χάνεις, να στερείσαι, να ξεριζώνεσαι από το παρελθόν και την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου σου, έδειξε πως ξέρει πιο καλά απ' όλους και τούτο ν' αγαπά, να σέβεται, να σώζει από τη φθορά την περιουσία των άλλων. Ακόμα κι όταν εκείνοι δεν ήξεραν την αξία τους, η Δόμνα έπαιρνε τ' ανεκτίμητα κειμήλιά τους, τους ξανάδινε λάμψη και ζωή με την αγάπη της, και τα επέστρεφε ταπεινά στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους. «Τα σα εκ των σων». Μ' έναν πάντα και μόνο αυστηρό όρο ως ανταμοιβή: να τα διαφυλάξουν και να τα κληροδοτήσουν σωστά σ' εκείνους που έρχονται. Είθε οι καιροί και οι άνθρωποι να κατανοήσουν το νόημα της προσφοράς σου Δόμνα. Εμείς που γνωρίζοντάς σε γίναμε καλύτεροι, σ' ευγνωμονούμε και σ' ευχαριστούμε.
