Ακούστε
Να ’μουν νύ- μωρέ, να ’μουν νύ- να ’μουν νύχτα στο γιαλό,
ν’ ανάψω λύ- μωρέ, ν’ ανάψω λύ- ν’ ανάψω λύχνο για να ιδώ.
Θεια μου Νικολάκαινα,
να μην πας για λάχανα.
Πού τσ’ ανάβουν τσι φωτιές
και πηδάνε οι μικρές;
Στου αρχιδιάκου την αυλή
μαζευτήκανε πολλοί.
Γάμος εγινότανε,
κάποιος παντρευότανε.
Η ασυναρτησία και η έλλειψη νοήματος δεν είναι τυχαίες. Οι λέξεις αναλύονται σε ήχους και συνδέονται μεταξύ τους όχι μέσω του νοήματός τους, αλλά σε μια ηχητική σχέση, παίρνοντας το βάρος της ακουστικής τους μόνο αξίας (να-μου-νί, να-να-ψο-λί κτλ.). Το τραγούδι λειτουργεί σχεδόν σαν επωδή, δηλαδή σαν λόγος μαγικός, ασαφής και δυσνόητος, που λέγεται για να εξυπηρετήσει έναν συγκεκριμένο σκοπό –εδώ τον γενικό γονιμικό σκοπό της Αποκριάς– αλλά βεβαίως και για να δημιουργήσει το απαραίτητο σεξουαλικό κλίμα, με την προφορά και μόνο των γενετήσιων λέξεων. Μιράντα Τερζοπούλου (1994)
Ζωντανή ηχογράφηση στην ταβέρνα «Το μοναστήρι», στην Αθήνα, το 1993.
