Ακούστε
Με τη θεια μου την Κοντύλω επηγαίναμε στο μύλο,
μπιγιρνέ-μπιγιρνέ-μπίγι-μπίγι-μπιγιρνέ.
Κούντα1 γω και κούντα κείνη, δίν’ ο Θιός και πέφτ’ εκείνη,
πάνω γω, ’πό κάτω εκείνη.
– Άχου, θεια, και να ’σουν ξένη, και το τι ’θελε να γένει!
– Κάμε, γιε μου, τη δουλειά σου κι εγώ είμαι πάλι θεια σου!
Να κι ο μπάρμπας από πέρα, τράκα τρούκα τη μαχαίρα:
– Βρ’ ανιψιέ, καταραμένε, κι ίντα πολεμάς, καημένε;
– Μπάρμπα, θερμασιά2 την πιάνει και την πλάκωσα να γιάνει!
– Πλάκωσ’ την καλά, παιδί μου, όπου να ’χεις την ευχή μου!
1κούντα: σκούντα
2θερμασιά: ρίγος, πυρετός
Παρά την παντελή απουσία αισχρών λέξεων, το τραγούδι είναι εξαιρετικά τολμηρό, αφού όχι απλώς θίγει, αλλά εύθυμα ανατρέπει το ακραίο ταμπού της αιμομιξίας. Το θέμα δεν είναι σπάνιο στα δημοτικά τραγούδια, παντού όμως η θεία ή η κοινωνική δίκη επιφέρει την κάθαρση. Το ανατρεπτικό πνεύμα της Αποκριάς και ο αποκαλυπτικός κωμικός λόγος ξεσκεπάζουν αλήθειες απέναντι στις οποίες η καθημερινή ηθική εθελοτυφλεί. Η εύκολη παραπλάνηση του μπάρμπα ίσως υπονοεί αυτή την κοινωνική υποκρισία. Μιράντα Τερζοπούλου (1994)
Ζωντανή ηχογράφηση στην ταβέρνα «Το μοναστήρι», στην Αθήνα, το 1994.
