Ακούστε
Ο Γιάνναρος ε, μπουμ, μπουμ, μπουμ,
ο Γιάνναρος επόθανε,
ο Γιάνναρος επόθανε κι άφησε διαθήκη του διαβόλ’ ο γιος
κι άφησε διαθήκη:
Να μη τον θάψουν σ’ εκκλησιά, μήτε σε μοναστήρι,
μονάχα να τον θάψουσι πάνω σε σταυροδρόμι,
ν’ αφήσουν και την πούτσα του τρεις πιθαμές απάνω,
για να περνά ο βασιλιάς να δένει τ’ άλογό του.
Τρεις καλογριές τ’ ακούσασι και παν’ να τόνε (δ)ούσι,
η πρώτη φέρνει το κερί κι η άλλη το λιβάνι
κι η τρίτη ξεβρακώνεται να πα’ να κάτσει απάνω.
Το τραγούδι του φαιδρού αυτού νεκρού, με την πανελλήνια διάδοση, συνοψίζει τη φιλοσοφία της Αποκριάς: Ο θάνατος είναι η άλλη όψη της ζωής, αφού τίποτε δεν πεθαίνει πραγματικά, όπως γράφει ο Éliade, αλλά επιστρέφει στην πρωταρχική ύλη, περιμένοντας την ανάσταση μιας άνοιξης. Η γη δεν αφανίζει τον άνθρωπο, αντίθετα ενισχύει με τη ζωοποιό της δύναμη και καθιστά αθάνατο το σύμβολο της δικής του γενεσιουργού ικανότητας. Η μαγική όμως αυτή μεταβίβαση μπορεί να συντελεστεί, και η υπόσχεση της ανάστασης μπορεί να ισχύσει, μόνο σ’ ένα χώρο απομακρυσμένο από την κοσμοθεωρία και τη δικαιοδοσία της εκκλησίας: στο «μαγικό» σταυροδρόμι, τόπο που κυβερνούν οι καταχθόνιοι δαίμονες. Εκεί ο γονιμικός νεκρός θα αποκτήσει την ιερότητα που του αρμόζει, στην οποία κάθε εξουσία θα δηλώσει υποταγή με λατρευτικές ιερουργίες μιας άλλης, αιώνιας θρησκείας. Μιράντα Τερζοπούλου (1994)
Ζωντανή ηχογράφηση στο Πολιτιστικό Κέντρο ΠΑΝΟΡΑΜΑ, στην Αθήνα, το 1990.
