Ακούστε
Διώχνεις με μάνα, διώχνεις με, στ’ αλήθεια θα πααίνω,
μι τα πουλάκια θα διαβώ, κι μι τα χιλιδόνια
κι τα πουλιά θα έρχουντι κι γω πάντα θα λείπω.
Θα πας μάνα μ’ στην εκκλησιά, στην εκκλησιά ’κκλησία,
θα δγεις τις νιές, θα δγεις τους νιους, θα δγεις τα παλικάρια,
θα δγεις τουν τόπου μ’ εύκιρου κι του στασίδι μ’ άδειου,
θα σ’ έρθ’ μάνα μ’ παράπουνου κι πίσου θα γυρίσεις,
σι σταυρουδρόμ’ θα κάθισι για μένα θα ρωτάεις,
θα δγεις Τούρκου θα τουν ρουτάς, Ρουμιό θα τουν ξητάζεις.
- Μην είδγητι, μην άκσιατι του γιο μου, του Γιαννάκη;
- Τον είδιαμι, τον άκσιαμι σι πράσινου λιβάδι,
μαύρα πουλιά τουν τρώγανι κι άσπρα τουν τριγυρίζαν...
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε στούντιο, το 1989.
Το κατέγραψε ο Γιώργος Αμαραντίδης τη δεκαετία του 1970, κατά την παραμονή του ζεύγους Πιτσάνη στην Αθήνα για εμφανίσεις στο Θέατρο Δόρα Στράτου. Ο Θόδωρος και η Τραϊανή Πιτσάνη, κάτοικοι του χωριού Κίτρος Πιερίας, ήταν πρόσφυγες από την Μπάνα της Ανατολικής Ρωμυλίας. Ο Γιώργος Αμαραντίδης έδωσε την κασέτα της καταγραφής του στη Δόμνα Σαμίου για να την εντάξει στο αρχείο της.
