Ακούστε
Μας χάλασαν κι αϊμάν αϊμάν
εννιά χωριά και δεκαπέντε κάστρα,
πρόβαλε να δεις, αμάν, κορμί που τυραννείς.
Μας πάτησαν, κι αϊμάν αϊμάν
τη Νιάουστα που ήταν κεφαλοχώρι,
άστρο της αυγής, αμάν, γιατι άργησες να βγεις;
Ένα μήλο αμάν, κι άλλο μήλο αμάν,
βράδιασε και πού θα μείνω.
Πήραν μανούλες με παιδιά και πεθερές με νύφες,
μαρ’ Κρινίτσα μου, καημό πο ’χει η καρδίτσα μου.
Πήραν τη ζαφειρόνυφη, τριών ημερών νυφούλα,
πρόβαλε να δεις, αμάν, καρδιά που τυραννείς.
Ένα μήλο αμάν, κι άλλο μήλο αμάν,
βράδιασε και πού θα μείνω.
Το τραγούδι αναφέρεται στην καταστροφή της Νάουσας από τα τουρκικά στρατεύματα μετά από πολυήμερη πολιορκία, στις 6 Απριλίου 1822, απηχώντας κυρίως την τραγική σε τέτοιες περιστάσεις μοίρα των γυναικών, που η λαϊκή φαντασία, όπως και σε άλλα τραγούδια συναντούμε, παραδειγματικά συνδύασε με πράξεις θρυλικής ευψυχίας και ηρωισμού. Μιράντα Τερζοπούλου (2007)
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε στούντιο, το 2004.
