Τά Στιχηρά Ιδιόμελα των Αποστίχων. Ήχος πλ. β'.
Σήμερον ο Χριστός, παραγίνεται εν τη οικία του Φαρισαίου, και γυνή αμαρτωλός προσελθούσα, τοις ποσίν εκυλινδούτο βοώσα· Ίδε την βεβυθισμένην τη αμαρτία, την απηλπισμένην δια τας πράξεις, την μη βδελυχθείσαν παρά της σης αγαθότητος· και δός μοι Κύριε, την άφεσιν των κακών, και σώσον με.
Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί του ελέους σου, Κύριε,
και ηγαλλιασάμεθα, και ηυφράνθημεν εν πάσαις ταις ημέραις ημών.
Ήπλωσεν η Πόρνη, τας τρίχας σοι τω Δεσπότη· ήπλωσεν Ιούδας, τας χείρας τοις παρανόμοις· η μεν, λαβείν την άφεσιν· ο δε, λαβείν αργύρια. Διό σοι βοώμεν, τω πραθέντι και ελευθερώσαντι ημάς, Κύριε δόξα σοι.
Στίχ. Ευφρανθείημεν, ανθ΄ ων ημερών εταπείνωσας ημάς, ετών, ων είδομεν κακά· και ίδε επί τους δούλους σου και επι τα έργα σου, και οδήγησόν τους υιούς αυτών.
Προσήλθε Γυνή δυσώδης και βεβορβορωμένη, δάκρυα προχέουσα ποσί σου Χριστέ, το Πάθος καταγγέλλουσα· Πως ατενίσω σοι τω Δεσπότη; αυτός γαρ ελήλυθας, σώσαι πόρνην· εκ βυθού θανούσάν με ανάστησον, ο τον Λάζαρον εγείρας, εκ τάφου τετραήμερον· δέξαι με την τάλαιναν, Κύριε και σώσόν με.
Στίχ. Καί έστω η λαμπρότης Κυρίου του Θεού ημών εφ’ ημάς καί τα έργα των χειρών ημών κατεύθυνον εφ’ ημάς, καί το έργον των χειρών ημών κατεύθυνον.
Η απεγνωσμένη δια τον βίον, και επεγνωσμένη δια τον τρόπον, τα μύρα βαστάζουσα, προσήλθε σοι βοώσα· Μη με την πόρνην απορρίψης, ο τεχθείς εκ Παρθένου· μη μου τα δάκρυα παρίδης, η χαρά των Αγγέλων· αλλά δέξαι με μετανοούσαν, την ουκ απώσω αμαρτάνουσαν Κύριε, δια το μέγα σου έλεος.
