Ακούστε
Tον Mάραντον χαρτίν έρθεν να πάει και σην στρατείαν, γιαρ
κόφτ’ ας ασήμιν πέταλα κι ας σο χρυσάφ’ καρφία, γιαρ.
Tον μαύρον ατ’ καλίβωνεν καταντικρύ σον φέγγον
κι η κάλη ατ’ παραστέκει ατον με το μαντήλ’ καρφία.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε σον κύρη μου, τον άεν Kωσταντίνον.
– Χάρος να παίρ’ τον κύρη σου, τον άεν Κωσταντίνον.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε ση μάνα μου, την άγια Θεοτόκον.
– Χάρος να παίρ’ τη μάνα σου, την άγιαν Θεοτόκον.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε σ’ αδέρφια μου, τους δώδεκ’ Αποστόλους.
– Χάρος να παίρ’ τ’ αδέρφια σου, τους δώδεκ’ Αποστόλους.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε το κριάρο μου, το χρυσοκουδουνάτο.
– Χάρος να παίρ’ το κριάρο σου, το χρυσοκουδουνάτο.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε χρυσόν σταυρόν κι αργυροδαχτυλίδιν,
το δαχτυλίδ’ πούλτσον και φα και το σταυρόν προσκύνα.
Sung at one time as either a lullaby or a reaping song, this very old Acritic melody comes from the region of Trebizond. No variant of it has come to light anywhere else which leads to the belief that the words of Amarandos goes to war have managed to come down the centuries unaltered. Basing their theories on a rhythmic analysis of the song, certain musicologists believe that it could contain elements of the music of ancient Greece. Aris Fakinos (1982)
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε στούντιο το 1982.
