Ακούστε
Είπαμε πολλά ψέματα, ας πούμε και μια αλήθεια,
φορτώσαμ’ ένα ποντικό σαράντα κολοκύθια.
Τα κολοκύθια είχαν νερό και το νερό βατράχια
και τα βατράχια λάλαγαν κι ο ποντικός εσκιάχτη
και το φορτίο το ’ριξε, πιλάλετος1 κι εχάθη
και μέσ’ στ’ αμπάρια τρύπωσε κι η μάνα του του λέει:
− Πού ’σουν παιδάκι πόντικα, πού ’σουν καλέ Ζαφείρη;
− Πάω στην Πόλη γι’ άρματα και στη Φραγκιά για ρούχα.
1πιλάλετος: τρεχάλα
Στενά δεμένα με όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου, κομμάτι του περιβάλλοντος στο οποίο και ο ίδιος ανήκει αλλά και αντικείμενο της παρατήρησης του, τα ζώα μέσα από μια φιλοσοφημένη ισοτιμία, έγιναν η επέκταση της σατιρικής λαϊκής ποίησης που συνήθως αντλεί τα θέματά της από μια γκροτέσκα πινακοθήκη ανθρώπινων περιπτώσεων. Άγρια και κατοικίδια, τετράποδα, δίποδα, ζωύφια, τρωκτικά, έντομα πρωταγωνιστούν στα σκωπτικά τραγούδια με πράξεις, σκέψεις, λόγια, συναισθήματα, αδυναμίες και ελαττώματα καθημερινών ανθρώπων. (βλ. και τραγούδια Κάτου στ'ς Μπαρμπαριάς τουν κάμπου και Πού πας αφέντη μέρμηγκα). Μιράντα Τερζοπούλου (2007)
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε στούντιο, το 2005.
Το κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου στην Αθήνα από τη Θάλεια Σπανού με καταγωγή από τους Φούρνους Ικαρίας, τη δεκαετία του 1980.
