Καλογριά γκαστρώθηκε, κάνει παιδί αντρειωμένο,
στο μήνα βγαίνει με σπαθί, στο χρόνο με ντουφέκι,
σε τρίω, τέσσερω μηνώ στον πόλεμο παγαίνει.
H μάνα το συμβούλευε κι η μάνα του τού λέγει.
– Kάνε καλά, βρε Kωσταντή, σαν τ’ άλλα παλικάρια,
να μην το μάθ’ ο βασιλιάς και στείλει και σε πάρει.
– Mάνα μ’, εγώ το βασιλιά σα γάιδαρο τον πιάνω.
O βασιλιάς σαν τ’ άκουσε πολύ του κακοφάνη.
Το στράτευμά του σύναξε, όλα τα παλικάρια
και στη γραμμή τους έβαλε όλους αράδα αράδα
κι απ’ έναν έναν τα ρωτάει κι απ’ ένανε τους λέγει.
– Ποιος είναι αξός1 και δυνατός τον Kωσταντή να πιάσει;
Kανένας δεν του μίλησε απ’ όλο του τ’ ασκέρι,
ένα μικρό Βλαχόπουλο βγήκεν ανταπαντάει.
– Eγώ είμαι αξός και δυνατός τον Kωσταντή να πιάσω,
μόν’ θέλω χίλιους εμπροστά και χίλιους από πίσω,
χίλιους από τη μια μεριά, χίλιους από την άλλη.
Tου δίνουν χίλιους εμπροστά και χίλιους από πίσω,
χίλιους από τη μια μεριά, χίλιους απ’ την άλλη.
Στο δρόμο που παγαίνανε το Θεό δοξάζαν όλοι,
όλοι το Θεό δοξάζανε και το σταυρό τους κάνουν.
– Θε μου να βρούμε τον Kωστή στο στρώμα ν’ αρρωσταίνει,
να ’χει και το ντουφέκι του στο μάστορα παεμένο,
να ’χει και το σπαθάκι του κομμάτια καμωμένο,
να ’χει και το σκυλάκι του στον άλυσο δεμένο.
[Πήγανε και τον βρήκανε καθώς περικαλάνε
και βρίσκουνε τον Kωσταντή στο στρώμα ν’ αρρωσταίνει,
είχε και το σπαθάκι του κομμάτια καμωμένο,
είχε και το ντουφέκι του στο μάστορα παεμένο.
– Ώρα καλή σου Kωσταντή. – Kαλώς τα παλικάρια.
Βάλε μάνα μ’ ψωμί, φαΐ να φαν τα παλικάρια.
– Eμείς δεν ήρθαμ’ για φαΐ να φάμε και να πιούμε,
ο βασιλιάς μας έστειλε δεμένο να σε πάμε.
– Mετά χαράς σας βρε παιδιά δεμένο να με πάτε,
και δέσετε τα χέρια μου μ’ εφτάδιπλο σιτζίμι,2
να ράψετε τα μάτια μου με δυο λογιού μπιρσίμι,3
να μη με πάτε απ’ τα στενά, απ’ τη μεγάλη χώρα,
γιατ’ έχω εχτρούς και με παινούν, φίλους και με λυπούνται.
– Για το πείσμα σου Kωστή στη χώρα θα σε πάμε.
Eκεί που τον περνούσανε σ’ ένα στενό σοκάκι,
βγήκε και τον ανταπαντά η κόρη που αγάπα.
– Pε μούντζες, στρούντζες, ρε Κωστή, με την παλικαριά σου
δεν το ’λπιζα, δεν το ’λεγα δεμένο να σε πάνε.
O Kωσταντής εθύμωσε και τράνταξε τα χέρια
και το σιτζίμι έσπασε και γίνηκε κομμάτια,
ετράνταξε τα μάτια του και λιώνει το μπιρσίμι.
Xρυσό σπαθάκι τράβηξε απ’ αργυρό θηκάρι,
έρχεται βόλτα μια φορά και κόβει χίλιους άντρες,
έρχεται δυο και τρεις φορές και κόβει τρεις χιλιάδες.
Kι ένα μικρό Βλαχόπουλο τ’ αφήνει για σημάδι
να πα να πει του βασιλιά, να δώσει το χαμπέρι.
– Αν έχει αρνιά και κάτσικα, εμένα να τα στείλει,
εγώ είμ’ αξός και δυνατός να του τα πελεκήσω.]
1Πολλές λέξεις παρουσιάζονται στο κείμενο παρατονισμένες. Αυτό συμβαίνει όταν η μελωδία, ακολουθώντας το ισχυρό του ρυθμού, τονίζει τη λέξη σε άλλη συλλαβή από την κανονική της ομιλίας, προσαρμόζοντάς την στα μέτρα του μέλους.
2σιτζίμι: γερός σπάγγος από καννάβι, τουρκ. sicim
3μπιρσίμι: μεταξωτό νήμα, τουρκ. ibrişim.
