Tον Mάραντον χαρτίν έρθεν να πάει και ση στρατείαν, γιαρ γιαρ.
Κόφτ’ ας ασήμιν πέταλα, κι ας σο χρυσάφ’ καρφία νε.
Τον μαύρον ατ’ καλίβωνεν καταντικρύ σον φέγγον, γιαρ γιαρ
κι η κάλη ατ’ παρέστεκεν με το μαντίλ’ καρφία νε.
Tον Mάραντον χαρτίν έρθεν να πάει και ση στρατείαν, γιαρ γιαρ.
Κόφτ’ ας ασήμιν πέταλα, κι ας σο χρυσάφ’ καρφία νε.
Τον μαύρον ατ’ καλίβωνεν καταντικρύ σον φέγγον, γιαρ γιαρ
κι η κάλη ατ’ παρέστεκεν με το μαντίλ’ καρφία νε.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε μ’, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε σον κύρη μου, σον άεν Kωσταντίνον.
– Χάρος να παίρ’ τον κύρη σου, τον αεν Kωσταντίνον.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε μ’, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε σην μάνα μου, σην Άγιαν Eλένην.
– Χάρος να παίρ’ την μάνα σου, την Άγιαν Eλένην.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε σ’ αδέλφια μου, τους δώδεκ’ Aποστόλους.
– Χάρος να παίρ’ τ’ αδέλφια σου, τους δώδεκ’ Aποστόλους.
– Πού πας, πού πας, νε Mάραντε, κι εμέν τίναν αφήνεις;
– Αφήνω σε χρυσό σταυρόν κι αργύρε δαχτυλίδιν,
πούλτσον και φα το δαχτυλίδ’ και το σταυρόν προσκύνα.
[’Κόμαν ’κ’ εζεγκοπάτεσεν,1 ’κόμαν ’κί σελοκάτσεν,
’κόμαν σην πόλ’ ’κ’ επάτεσεν, και σ’ αργαστέρ’ ’κ’ εκάτσεν,
την κάλην ατ’ καθίζ’νε σο σκαμνίν κι ατέν διπλοκουρεύ’νε,
δίγ’ν ατεν φελλίν ψωμίν και πέντε κουφοκάρεα,
δίγ’ν ατεν πέντε πρόβατα και δεκαπέντε αρνόπα.
– Δέβα και συ, νε νύφε μου κι οπίσ’ να μη γυρίζεις,
σα ψηλασέας βόσκισον, σα χαμελέας μείνον
κι όντας θυμών’νε τα ραχιά, έβγαλτσον να βοσκίζεις,
κι όντας τασεύ’2 ο ποταμόν, κατήβασον και πότ’σον».
Εφτά χρόνια εγένετον, τον Μάραντον πα ’κ’ είδεν,
τα πέντ’ εποίκεν εκατόν, τα δεκαπέντε χίλια.
Παλίκαρον επέντεσα απαγκέσ’ σα ραχία,
κάτσεν κι εμέν ερώτεσεν «Τα τίνος νύφε είσαι,
τα τίνος είν’ τα πρόβατα, τα τίνος είν’ τ’ αρνόπα;»
– Οπίσ’, οπίσ’, νε λυγερέ κι εμέναν μη ρωτάς με,
ευτάγω τα σκυλίτσα μου κι εσέν παραλαεύ’νε.3
Τη Μάραντον τα πρόβατα, τη Μάραντον τ’ αρνόπα,
τη Μάραντον ο κρίαρον ο χρυσοκωδωνάτες.
Εφτά χρόνια ανέμεινα κι άλλα εφτά αναμένω,
αν έρται, έρτ’ ο Μάραντον και αν ’κ’ έν’ καλογερεύω.
– Ας αρωτώ σε, μάνα μου, και ντ’ εποίκες την νύφεν;
– Άμε υιέ μ’ και κάλ’ υιέ μ’ κι εμέν πάλ’ μη αρώτα,
και όντας εξενίτεψες επέθανεν η νύφε.
– Μάνα, θεν’ άφτω το φουρνίν κι ευτάγω παξιμάτιν.]
1ζεγκοπατώ: πατώ τον αναβολέα για ίππευση
2τασεύω: πλημμυρίζω
3παραλαεύω: κατασπαράζω
