Ακούστε
Παιδιά, κι είντα γινή-
παιδιά, κι είντα γινήκανε του κόσμου οι γι-α-
ε νε, του κόσμου οι γι-αντρειωμένοι;
Μουδέ στσι μέσες φαίνουνται μουδέ στσ’ αναμεσάδες.1
Κάτω στην άκρη τ’ ουρανού, στην τέλειωση του κόσμου
εκειδά πύργο χτίζουνε του Χάρου να κρυφτούνε.
[Κι ο Χάρος μύγα γίνεται μπαίν’ απ’ το παραθύρι
και βρίσκ’ ομορφονιούς υγιούς, όμορφους κοπελιάρους
κι εμπήκε κι εκοντάρευγεν2 ο Χάρος τσ’ αντρειωμένους.
Μα ένας νιος, χήρας υγιός, ψηλαναμπουκωμένος,3
του Χάρ’ αντροκαλίζεντον,5 του Χάρ’ αντροκαλιέται.
– Χάρε, σαν είσαι Χάροντας, σαν είσαι παλικάρι,
έλα να πα παλαίψομε στο σιδερένιο αλώνι,
απού ’χει πάτους σίδερα και γύρους ατσαλένιους.
Κι εφτά φορές τον έβαλεν ο νιός το Χάρο κάτω,
πάνω στσ’ εφτά, πάνω στσ’ οχτώ, του Χάρου βαροφάνη.
Πιάνει το νιο ’πού τα μαλλιά και κάτω τονε βάνει.
– Άφησ’ με Χάρ’ απ’ τα μαλλιά και πιάσ’ μ’ απού τη μέση,
να ιδείς απάλιο6 αντρείστικο, το κάνου οι γι-αντρειωμένοι,
το κάνου οι γι-άντρες οι καλοί, οι καστροπολεμάρχοι.].
1αναμεσάδες: διάσελα
2εκοντάρευγεν: σημάδευε, χτύπαγε με το κοντάρι
3ψηλαναμπουκωμένος: ανασκουμπωμένος, έτοιμος
4αντροκαλίζομαι: προκαλώ σε αγώνα
5απάλιο: πάλαιμα
Από τα τραγούδια του «κύκλου του Διγενή» τα πιο γνωστά και διαδεδομένα, και ανάμεσά τους τα ελάχιστα που αναγνωρίζονται πια από τους μελετητές ως ακριτικά, είναι εκείνα που αναφέρονται στο θάνατο του αήττητου ήρωα. Για τη λαϊκή φαντασία είναι αδιανόητο ένας τέτοιος ήρωας να υποταχθεί στην κοινή μοίρα των κοινών ανθρώπων και να αφεθεί να πεθάνει. Πράγματι η ηρωική νοοτροπία και ιδιοσυγκρασία δεν χαρακτηρίζεται από φιλοσοφικό στοχασμό. Έρμαιο των παρορμήσεων και της δύναμής του, ο ήρωας για άλλη μια φορά θα προκληθεί και θα προκαλέσει τον αντίπαλο κι ας είναι ο ίδιος ο Χάρος, για ακόμη μια φορά στη σειρά των αναρίθμητων κατορθωμάτων του θα παλέψει μαζί του, απλώς τη φορά αυτή θα νικηθεί.
Το θέμα του θανάτου του Διγενή προέρχεται από το παλιότερο πλούσιο προφορικό αφηγηματικό υλικό που αναφερόταν στην προσωπικότητα, τη ζωή και τα κατορθώματα των λαοφιλών ακριτών ηρώων. Ωστόσο, το γεγονός ότι η πάλη με το Χάρο απουσιάζει από τις παραλλαγές του έπους οδήγησε αρκετούς παλαιούς μελετητές στο συμπέρασμα ότι το θέμα ήταν άγνωστο στη μεσαιωνική λαϊκή σκέψη και επίσης στάθηκε ως επιχείρημα στους υποστηρικτές της άποψης ότι το γραπτό έπος είναι προγενέστερο των τραγουδιών.
Ο παλαιότερος και πλουσιότερος τύπος τραγουδιού, εκείνος που κατά τον Νικόλαο Πολίτη αποτελεί ανακεφαλαίωση των άθλων του ακρίτη Διγενή και που έχει και την πιο στενή συνάφεια με το γραπτό έπος, αντιπροσωπεύεται στη συγκεκριμένη ενότητα από την κυπριακή παραλλαγή (βλ. τραγ. Ο Χάρος μαύρα φόρησεν).
Από τα υπόλοιπα τραγούδια που περιλάβαμε στην ενότητα αυτή μερικά συνδέονται χαλαρά με τις παραδόσεις για το θάνατο του Διγενή ή ακόμη και με τον επικό κύκλο γενικότερα (βλ. τραγ. Ο Κωσταντής κι ο Κωσταντάς), περιέχουν όμως ονόματα και κάποιους στίχους αλλά και έννοιες σχετικές με τα ακριτικά, και εκτός από την κεντρική ιδέα του θανάτου αναφέρονται και σε άλλα θέματα της καθημερινής αγροτικής, οικογενειακής, ερωτικής ζωής του ήρωα. Μιράντα Τερζοπούλου (2016)
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε στούντιο.
