Ακούστε
O Διγενής, ντιλμπέρι μ’ ιμάν,1 ο Διγενής ψυχομαχάει,
μαύρα μου μάτια, και τα βουνά τρομάζουν,
μαύρα είν’ τα μάτια, και τα βουνά τρομάζουν.
Όσοι άρχοντες, ντιλμπέρι μ’ ιμάν, όσοι άρχοντες κι αν τ’ άκουσαν,
μαύρα μου μάτια, παίρνουν δρόμο και πάνε,
μαύρα είν’ τα μάτια, παίρνουν δρόμο και πάνε
με μήλα, με δαμάσκηνα, με δροσερό σταφύλι.
Kι ο Διγενής ελάλησε και στην καλή του λέει.
– Στρώσε καλή μου τα χαλιά να κάτσουν οι αρχοντάδες
και βγάλε και γλυκό κρασί και κέρασε τους φίλους.
– Δεν ήρθαμε για φάει, για πιει, να φάμε και να πιούμε,
μόν’ ήρθαμε για την καλή σ’, για τ’ν αρραβωνιαστ’κιά σου.
– Aν ήρθατε για την καλή μ’, για τ’ν αρραβωνιαστ’κιά μου,
άιντε για να πααίνετε, να πάτε στο καλό σας.
1Στερεότυπο τσάκισμα άσχετο, όπως συμβαίνει συνήθως, με το περιεχόμενο του τραγουδιού, αλλά προφανώς συνδεόμενο με κάποιο γενικότερο πλαίσιο ακρόασης. Αντιστοιχεί στο «κούκλα μου, ομορφιά μου, λεβέντη μου....», από το τουρκ. dilber = όμορφος -η, γόης -ησσα.
Από τα τραγούδια του «κύκλου του Διγενή» τα πιο γνωστά και διαδεδομένα, και ανάμεσά τους τα ελάχιστα που αναγνωρίζονται πια από τους μελετητές ως ακριτικά, είναι εκείνα που αναφέρονται στο θάνατο του αήττητου ήρωα. Για τη λαϊκή φαντασία είναι αδιανόητο ένας τέτοιος ήρωας να υποταχθεί στην κοινή μοίρα των κοινών ανθρώπων και να αφεθεί να πεθάνει. Πράγματι η ηρωική νοοτροπία και ιδιοσυγκρασία δεν χαρακτηρίζεται από φιλοσοφικό στοχασμό. Έρμαιο των παρορμήσεων και της δύναμής του, ο ήρωας για άλλη μια φορά θα προκληθεί και θα προκαλέσει τον αντίπαλο κι ας είναι ο ίδιος ο Χάρος, για ακόμη μια φορά στη σειρά των αναρίθμητων κατορθωμάτων του θα παλέψει μαζί του, απλώς τη φορά αυτή θα νικηθεί.
Το θέμα του θανάτου του Διγενή προέρχεται από το παλιότερο πλούσιο προφορικό αφηγηματικό υλικό που αναφερόταν στην προσωπικότητα, τη ζωή και τα κατορθώματα των λαοφιλών ακριτών ηρώων. Ωστόσο, το γεγονός ότι η πάλη με το Χάρο απουσιάζει από τις παραλλαγές του έπους οδήγησε αρκετούς παλαιούς μελετητές στο συμπέρασμα ότι το θέμα ήταν άγνωστο στη μεσαιωνική λαϊκή σκέψη και επίσης στάθηκε ως επιχείρημα στους υποστηρικτές της άποψης ότι το γραπτό έπος είναι προγενέστερο των τραγουδιών.
Ο παλαιότερος και πλουσιότερος τύπος τραγουδιού, εκείνος που κατά τον Νικόλαο Πολίτη αποτελεί ανακεφαλαίωση των άθλων του ακρίτη Διγενή και που έχει και την πιο στενή συνάφεια με το γραπτό έπος, αντιπροσωπεύεται στη συγκεκριμένη ενότητα από την κυπριακή παραλλαγή (βλ. τραγ. Ο Χάρος μαύρα φόρησεν).
Από τα υπόλοιπα τραγούδια που περιλάβαμε στην ενότητα αυτή μερικά συνδέονται χαλαρά με τις παραδόσεις για το θάνατο του Διγενή ή ακόμη και με τον επικό κύκλο γενικότερα (βλ. τραγ. Ο Κωσταντής κι ο Κωσταντάς), περιέχουν όμως ονόματα και κάποιους στίχους αλλά και έννοιες σχετικές με τα ακριτικά, και εκτός από την κεντρική ιδέα του θανάτου αναφέρονται και σε άλλα θέματα της καθημερινής αγροτικής, οικογενειακής, ερωτικής ζωής του ήρωα. Μιράντα Τερζοπούλου (2016)
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε στούντιο, το 2004.
