Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Ε-νε, μια κό- μια κόρη συ- ε, μια κόρη συναπόβγανε
μια κόρη συ- μια κόρη συναπόβγανε
ε, τον άντρα ντζη, άντρα ντζη στα ξένα,

κρατεί κερί και φέγγει του, ποτήρια και κερνά τον
κι όσα ποτήρια τον κερνά τόσα λόγια του λέει:
– Μισεύγεις Κωσταντίνο μου κι ίντα μου παραγγένεις;
[– Α λείπω μήνα μη λουστείς και χρόνο μην αλλάξεις
κι α λείπω το ντραντράχρονο¹ στην πόρτα μην προβάλεις.
Ήρθεν ο μήνας να λουστεί κι ο χρόνος για ν’ αλλάξει,
ήρθε και το ντραντράχρονο στην πόρτα να προβάλει.
Και παίρνει το καλό σταμνί και τ’ αργυρ’ αλυσίδι.
Στη στράτα τση συναπαντά όμορφος καβαλάρης.
– Κόρη κι ανάσυρε νερό να πιει το διψασμένο,
να πιω εγώ κι ο μαύρος μου και τα λαγωνικά μου.
Σαράντα δυο σταμνιά ’συρε και δεν αναντρανίζει²
κι απάνω στα σαράντα δυο τ’ αμμάθια ντση σφουγγίζει.
– Κόρη τι ’χεις και θλίβιεσαι, τ’ αμμάθια σου σφουγγίζεις;
Κόρη, κι αν κλαις για το νερό κι αν κλαις για το πηγάδι
κι αν κλαις ογιά τον κόπο σου, εγώ σου τα πλερώνω.
– Δεν κλαίω ’γώ για το νερό μηδέ για το πηγάδι
μηδέ και για τον κόπο μου για να μου τα πλερώσεις
μόν’ έχ’ άντρα στην ξενιθιά, λείπει τριάντα χρόνους.
– Για πε μου τα σουσούμια³ ντου μπορέτως και τον είδα.
– Λιγνός ήτον εις το κορμί σαν και τον απατό σου.
– Οψές αργά τον ηύρηκα στον κάμπο ξαπλωμένο,
μαύρα πουλιά τον τρώγανε κι άσπρα τον τριγυρίζαν
κι ένα μπουλί, καλό μπουλί, δεν ήθελε να φάει.
Φάγε κι εσύ καλό μπουλί απ’ αντρειωμένου πλάτες
να κάμεις πήχη τα φτερά και πιθαμή τ’ ανύχι.
– Άστε πουλιά τη γλώσσα μου και τη δεξιά μου χέρα
θέλω να κάμω μια γραφή τση μάνας μου να μπέψω,
να τη διαβάζ’ η μάνα μου να κλαίει η ξαθή μου,
να τη διαβάζει η ξαθή να κλαιν οι γ-εδικοί μου.
Τ’ αμμάθια ντση ετρέχανε, κάνει να τα σφουγγίξει
κι αναντρανίζει θλιβερά κι ευτύς εγνωριστήκαν,
ο γ-εις τον άλλο φίλησε κι εσφιχταγκαλιαστήκαν.]

¹ντραντράχρονο: τριαντάχρονο
²αναντρανίζει: σηκώνει το βλέμμα, κοιτάζει
³σουσούμια: χαρακτηριστικά, τα γνωρίσματά του

Οι στίχοι συμπληρώθηκαν από το Αρ. Κριάρης, Κρητικά άσματα, Χανιά 1909, σ. 204-206.