Ακούστε
Ιννιάι μαστόροι τό ’χτιναν το’ Αδάνας το γιοφύρι
Ολημερίς το χτίνανε, κάθε βράδυ χαλούνταν
Κάτσανε και τσακίσανε1 το τσάκισμα2 στο Γιάννη
«Γιαννάκη μ’ για βγάλ’ την καλή σ’, για βγάλ’ την κεφαλή σου.»
Κι εκείνος την εμίλησε με του πουλιού τη γλώσσα
«Αργά ας λουστεί, καλάνα μου, κι αργά ας πλυθεί η καλή μου
Αργά ας φέρει το γιόμα3 μου και το μεσημεριό μου.»
Κι εκείνη παραγροίκισε απ’ του πουλιού τη γλώσσα
«Κι αψά4 ας φέρει το γιόμα μου και το μεσημεριό μου.»
«Τί είσαιν, τί είσαιν, Γιαννάκη μου, τ’ είσαι τον ήλιο κούπα5;»
«Εδώ στο γέρμο χάλασμα, στο γέρμα ντορντορένι6
Έπεσε δαχτυλίδα μου, το πρώτο μ’ αρραβώνα
Όποιος κατέβει και το βγάλ’ να το έχομε αντάμα.»
Σαν το περδίκ’ κατέβηκε, κι αυτούνα την πλακώσαν.
1τσακίσανε: κληρώσανε
2τσάκισμα: κλήρος
3γιόμα: γεύμα
4αψά: γρήγορα
5κούπα: με την πλάτη στον ήλιο
6ντορντορένι: τόπος
Καππαδοκική παραλλαγή της γνωστής παραλογής του «Γεφυριού της Άρτας». Η υπόθεση έχει την αρχή της στην παλαιότατη δοξασία πολλών λαών, ότι για να στερεωθεί ένα οικοδόμημα και να προφυλάγεται από κίνδυνους, πρέπει να εγκλεισθεί μια ζωική ψυχή στα θεμέλια ή τους τοίχους. Έτσι η υπεράνθρωπη δύναμη που αποκτά μια ψυχή χωρίς σώμα, εγγυάται την ευστάθεια και ασφάλεια του οικοδομήματος. Στην Καππαδοκία το τραγούδι αυτό χορευόταν στη γιορτή των Φώτων (Ποτάμια), την περίοδο των Χριστουγέννων (Ανακού) και γενικότερα στις μεγάλες γιορτές.
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε σε στούντιο, το 2001.
