Listen
Don’t have me settle far from home, good fortune, I beseech you,
but if perchance that’s what you do, don’t visit me with illness,
for illness puts a man to bed and props him up with pillows.
It needs a mother at his side, a father at his head,
it needs a caring sister, too, who’ll run and fetch cold water
so that the gravely stricken one may drink and quench his fever.
I saw with mine own eyes how I would quit that foreign country:
no holy oil or candle there, no praying priest and deacon –
so distant from the village church, a wilderness that far field.
But came the day when it was time the field be sown and reaped:
the ploughshare disinters the bones and scatters them in fragments,
the ploughman kicks the skull about and bangs it on the boulders.
Translated by John Leatham
Συρματικό
Παρακαλώ σε μοίρα μου να μη με ξενιτέψεις
κι αν είν’ και ξενιτέψεις με, αρρώστια μη μου δώσεις.
Κι η αρρώστια θέλει στρώματα, θέλει μαξελαράκια,
θέλει και μάνα στο πλευρό, και κύρη στο κεφάλι,
θέλει α(δ)ερφή πονετική κρύο νερό να φέρνει
να πίνει να δροσίζεται το βαριαρρωστημένο.
Κι είδα(ν) κι εμέ τα μάτια μου τα ξένα πώς τα θάβγου(ν),
χωρίς λι(β)άνι και κερί, χωρίς παπά και διάκο
κι αλάργ’ από την εκκλησιά, σ’ αγριόμερο χωράφι.
Κι ήρτε καιρός του χωραφιού, να το σπεροθερίσου(ν).
Τ’ άλοτρο σύρνει κόκκαλα τα σπα’ και τα σκορπίζει
κλωτσά ο ζευγάς τη(ν) κεφαλή κι εχτύπα τη στις πέτρες.
