Ιννιάι μαστόροι
Ιννιάι μαστόροι τό ’χτιναν το’ Αδάνας το γιοφύρι
Ολημερίς το χτίνανε, κάθε βράδυ χαλούνταν
Κάτσανε και τσακίσανε1 το τσάκισμα2 στο Γιάννη
«Γιαννάκη μ’ για βγάλ’ την καλή σ’, για βγάλ’ την κεφαλή σου.»
Κι εκείνος την εμίλησε με του πουλιού τη γλώσσα
«Αργά ας λουστεί, καλάνα μου, κι αργά ας πλυθεί η καλή μου
Αργά ας φέρει το γιόμα3 μου και το μεσημεριό μου.»
Κι εκείνη παραγροίκισε απ’ του πουλιού τη γλώσσα
«Κι αψά4 ας φέρει το γιόμα μου και το μεσημεριό μου.»
«Τί είσαιν, τί είσαιν, Γιαννάκη μου, τ’ είσαι τον ήλιο κούπα5;»
«Εδώ στο γέρμο χάλασμα, στο γέρμα ντορντορένι6
Έπεσε δαχτυλίδα μου, το πρώτο μ’ αρραβώνα
Όποιος κατέβει και το βγάλ’ να το έχομε αντάμα.»
Σαν το περδίκ’ κατέβηκε, κι αυτούνα την πλακώσαν.
1τσακίσανε: κληρώσανε
2τσάκισμα: κλήρος
3γιόμα: γεύμα
4αψά: γρήγορα
5κούπα: με την πλάτη στον ήλιο
6ντορντορένι: τόπος
A Cappadocian variation of the ‘The bridge of Arta’, a ballad about a bridge that ceases to tumble down at night only when the master builder sacrifices his wife. The story is deeply rooted on the age-old popular belief according to which, for a construction to be firmly fixed and kept away from any danger, a living soul should be locked up in its foundation or its walls. Thus, the superhuman power of a disembodied soul will guarantee the solidity and security of the construction. This variant was usually danced at Epiphany (in Potamia), or Christmas time (in Anakou).
